به نام خداوند امام رئوف علیه السلام

هم اکنون شاهد قالب جدید وبلاگ ما هستید. جا داره درباره ی عناصر قابل مشاهده در header یا بنر یا سرصفحه یا هرچیزی که شما اسمشو میذارید یه کم توضیح بدم، از سمت راست شروع میکنم:

عنوان وبلاگ رو که وسط قسمت پاره شده یا شایدم منفجر شده ی کاغذ مشاهده مینمایید. پس زمینشم مربوطه به دیوارِ سلفِ کتابخونه یِ مرکزیِ آستانِ قدسِ رضوی؛ پاتوق بچه های اهل کتابِ (همون اهل مطالعه!) دانشکده.

دورِ قضیه هم از بالا به صورت پادساعت گرد بدین قراره:
- سردر ساختمون دانشکده ی تربیت مدرس قرآن عزیزتر از جانِ مشهد. وجود نازکت آزرده ی گزند مباد.
- چراغ قرمز چهار راه شهدا! اینو وقتی پشت موتور حسن بودم گرفتم. داشتیم میرفتیم به سمت حرم البته، و احتمالاً همون کتابخونه که گفتم.
- حوض وسط حیاط، که خودش تحولی بود در فضا و نمای دانشکده. آفرین بر صاحب ایده.
- وانت آقای قلی زاده؛ پیام آور غذا (وانتو میگم)! وقتی غذا دیر میشد همه چشم انتظارِ یه وانت سفیدرنگ، زمین و زمان رو نفرین میکردن!!!
- قطعه ی بتونی کنار خوابگاه. گذاشته بودنش که ماشین از کوچه رد نشه تنها چیزی که رد میشد ماشین بود!
- تابلوی «دانشکده تربیت مدرس قرآن مشهد، خوابگاه دانشجویی». رهگذر باید دقت میکرد تا متوجه میشد چی نوشته، یعنی تو چش نمیزد. یه کم به تناسب رنگا توجه میشد بد نبودا، البته شایدم میخواستن ریا نشه!

اما تصویر اصلی، که مربوطه به همون «اتصال صفوف»، که مستحضرید کار پر زحمت و البته مهمّیه! اونایی که نمیدونن تشریف ببرن این مطلب رو بخونن که بدونن.

و جمله ی طلایی آشنا (با یه تغییر کوچیک) که البته نیاز داره مقداری - نه چندان اندک - بیندیشند تا به مفهومش پی ببرند: {«شِیخ» - در این جا - متناظر است با «بچه مثبت»... و امان از «بچه مثبت»ـهای تاریخ... به خصوص بعضیا.} که «بعضیا» هم همونه که قبلاً بود!

تشکر از RoozGozar.com هم به خاطر اینه که اصل قالب مال اونجاس.

اینم از ماجرای قالب.

سومی رو بلندتر ختم کن...

اللهم صل علی محمّد و آل محمّد